Vefa..

Cumartesi akşamı bir telefon, Ezine'den vefat haberi... Rüveyda canım arkadaşım annesini kaybetmiş. O anda neler geçiyor aklımdan bir dolu beraber yaşanmış güzel anlar. Nedense hep onların evinde yapılan toplantılar, gülüşler, yemeler , içmeler, rahmetli Mustafa amcanın babacan tavırları.. neyi fark ettim biliyormusunuz bazı aileler insanın beynine nasıl yerleşirse hep öyle kalıyor, asla başka bir halde düşünemiyor insan onlarla ilgili kareleri. Bende de bu ailenin hep mutlu bir tablosu var. Çocuklarına sımsıkı sarılmış, koruyan, gözeten bir baba ... (en çok bu sahneye gıpta etmişliğim vardır Rüveyda'cım itiraf edeyim) Sürekli gülen hoş sohbet bir anne, ben Şükran teyzeyi çocuklarına kızan, söylenen bir anne olarak hiç hatırlamıyorum. İkisi de nur içinde yatsın Şükran teyze ve Mustafa amca....Kavuştunuz şimdi...selam size..

Cenaze topluluklarını çok samimi bulurum, orada olmak istediği için gelenlerle doludur avlu.. Şükran teyzenin cenazesi de öyleydi gözleri yaşlı, sesleri titreyen ve onunla ilgili güzel anları anlatıp duran yakın, uzak ama ilişkide oldukları insanlar. Her gelen onun yedirmeyi, içirmeyi çok sevdiğini anlattı. Annem Ezine'deyken çok giderdi Şükran teyzeye beraber içtikleri kahveleri, çayları ettikleri sohbetleri hiç dilinden düşürmez. Keşke görüşebilselerdi son zamanlarında.. buna çok üzüldüm uzun zamandır göremeyişimize.. Kendi sıkıntılarımızdan dolayı dönüp bakamadıklarımız, arayıp soramadıklarımız dan Şükran teyze . O bizi anlamıştır inanıyorum.