Benim 23 Nisanlarımdan bir resim...Yer Ezine Gaziilkokulu bahçesi... Suat ve Ben okula gidiyoruz kardeşimiz daha minik o zaman...Çok eskiden çok...
Keşke öylece kalsaydık derim bu resimlere bakarken o zamanlar bir arada mutluyduk galiba... Şimdi göresimiz bile yok birbirimizi... Şu resimde masumca bakan gözler nerde şimdi... Tutamadık birbirimizi bir arada ne diyeyim... Keşke bakıyor olsalarda bloğuma yüreklerine bir damla sevgi deyse buradan... Çünkü hayat geçip gidiyor. Sonra keşkelerle yoğrulup durmayalım... Bir kere geliniyor bu dünyaya bir kere kardeşlerimiz oluyor, bir kere anne babamız. Yaşananlar bizi savurdu attı. ne acı... yaşıyorken yok ettik biz....sadece bildiğim bu...
4 yorum:
ne kadar samimiyetle anlatmışsın çok etkilendim.Birine sormuşlar düşmanın varmı diye, o da yok demiş.Kardeşin var mı demişler.Var demiş.EE o zaman niye yok diyorsun.
Ya gerçek hayat böyle maalesef.
Güzel ziyaretin için çok teşekkürler.Sevgilerimi yolluyorum.
iyi ki kurtulmuş çocuklar, şu siyah önlüklerden! 23 nisan böyle mavilerle daha güzel :)
yazdıkların çok dokunaklı.hayatta en kıymetlilerimiz ailelerimiz.ne yazıkki bazen o kadar basit konularda ayrı düşebiliyorki aileler.bunun farkına vardığındaysa çok geç olabiliyor.kayınvaldemle kız kardeşi küçücük bir yerde 42 yıl dargın yaşamışlar.şimdi barıştılar ama o 42 yılı tekrar beraber yaşama şansları yok.beraberliklerin bozulmaması dileği ile.
anacım kahve keyfimi acılaştırdın ben unutturmaya çalışıyorum kardeş olaylarını 9 kardeş 2-3 kişi kalmışız.okuyup adam olmuş kimileri rütbeliler güya hep bir kanadım kırık kalacak herhalde ama tek tesellim iki kızımın olması http://sevincaltuntas.blogcu.com/
Yorum Gönder